When Dimple Met Rishi

ไม่ค่อยบ่อยนักที่เราจะได้อ่านงานจากนักเขียนอินเดียที่เริ่มมีผลงานดังจากในฝั่งอเมริกาก่อน อย่าง When Dimple Met Rishi นี้เป็นผลงานของ Sandhya Menon ที่ไม่ได้ดังจากในประเทศอินเดียเองเหมือนอย่างงานของนักเขียนอินเดียชื่อดังคนอื่นๆ แน่นอนว่าเราเห็นเล่มนี้มาจาก booktuber อีกแล้ว ส่วนตัวเราอยากลองอ่านงานเขียนจากนักเขียนอินเดียที่มีพล็อคอิงไปทางความเป็นอเมริกันมากขึ้นกว่าที่เราอ่านงานของ Chetan Bhagat ที่ยังมีความเป็นอินเดียอยู่สูง

เรื่องทั้งหมดว่าด้วยเด็กหนุ่มสาว 2 คนที่ชื่อ Dimple Shah และ Rishi Petal ทั้งสองคนนี้ถูกพ่อแม่ให้ดูตัว และถ้าโอเคก็อยากให้แต่งงานกัน ซึ่งแน่นอนว่า geek สาวหัวสมัยใหม่อย่าง Dimple ไม่ชอบใจแน่ๆ ส่วน Rishi หนุ่มแสนดีที่พยายามทำตัวให้ตรงตามที่พ่อแม่คาดหวังก็ไม่ได้ขัดอะไร เขาเดินทางไปแคมป์แข่งสร้างแอพฯมือถือที่ Dimple ไปเข้าร่วม สองคนนี้เจอกันก็ค่อนข้าง cliché แหละ ไม่ชอบขี้หน้า (เพิ่งนึกได้ตอนเขียนโพสต์นี้เลยว่าทำไมหน้าปกถึงมีแก้วกาแฟที่คล้าย Starbucks และทำไมต้องวงเล็บไว้ต่อท้ายคำว่าไม่ชอบขี้หน้า ลองไปติดตามเอาเอง) เริ่มประทับใจ จนญาติดีกันในที่สุด และแน่นอนว่าในการเข้าร่วมแข่งขันทำแอพฯนี้ทั้งสองคนจับคู่กัน (ด้วยความไม่เต็มใจนักของ Dimple ในช่วงแรกๆ) แต่พอเริ่มญาติดีกันแล้วทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี

อิการประกวดทำแอพฯนี้มีเจ้าของงานเป็นผู้หญิงคนนึงที่ดังมากในโลกดิจิตอล จะบอกว่าเธอคนนี้คือไอดอลของ Dimple เลยก็ว่าได้ นางเลยตั้งใจกับทุกๆอย่างมาก มากจนไปกดดันเอากับ Rishi อย่างชนิดที่เรารำคาญแทน อ่านไปก็หงุดหงิดไป ว่าต่อให้เอ็งจับคู่กับคนที่ตั้งใจมาเพื่อเข้าแคมป์เหมือนๆกัน (Rishi เรียนอีกด้านและมาแค่เพื่อดูตัว) แล้วไปไล่จี้กดดันเขาแบบนี้ก็ไม่ถูก มันดู bossy และแพ้ไม่เป็นอะ คือคนอื่นทั่วไปก็คงอยากชนะแหละ เหมือนได้เป็น portfolio หรือมีเครดิตให้กับตัวเองก่อนเข้ามหาลัย ซึ่งมันก็ดีที่ทำแบบนั้น แต่ Dimple นี่เหมือนเป็นพลังติ่งไอดอลซะมากกว่า ดูมันรุนแรงเกินกว่าความอยากสร้าง port สำหรับการเรียนไปมาก มากจนดูงี่เง่าและเหมือนคนบ้า

แต่จุดที่เราชอบกลับเป็นความแตกต่างที่ลงตัวของทั้งสองคนนี้ นิสัยบางอย่างของ Dimple กลับช่วยเติมเต็มในสิ่งที่ Rishi ขาดได้ ในขณะที่เขาเองก็มีสิ่งที่ Dimple ไม่มี และคนอ่านแบบเราเห็นด้วยว่าควรจะต้องมี หรือความแตกต่างกันระหว่างพี่ชายน้องชายตระกูล Patel คนนึงจะเรียนด้าน engineer (ก็อิตา Rishi เนี่ยละ) อีกคนออกแนวนักกีฬา ทั้งสองคนเหมือนเกิดมาจากคนละครอบครัว Rishi ดูเก็บกด เป็นตัวของตัวเองมากไม่ได้ในแง่ความฝันความชอบ เหมือนต้องแบกภาระความเป็นลูกคนโตของครอบครัวนักธุรกิจไอทีเอาไว้จนยอมทิ้งความฝันตัวเอง เอาจริงๆอ่านไปลำไยไปในความคิดของตานี่ แบบถ้ามีผู้ชายคนไหนที่คิดงี้มาจีบเรานะ ต่อให้หน้าแกะแบบจาก Brad Pitt สมัยเล่น Meet Joe Black มาก็เหอะ ชั้นเขี่ยตกกระป๋องเลย คือไม่ชอบเอามากๆเลยคนที่ยอมอ่อนให้ที่บ้านแล้วเลือกจะทิ้งความฝันตัวเอง ดูเป็นคนไม่มีค่า ไม่รู้จะสู้กับใครหรือกับอะไรเพื่อเราได้มั้ย รำคาญความเป็นแบบนี้ของ Rishi มากพอกับที่รำคาญความบ้าเอาชนะรางวัลทำแอพฯ ของยัย Dimple เลย แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเออ ไอ้สองอย่างนี้มันขั้วตรงข้ามกันเลยนี่หว่า Dimple ไม่ได้ต้องการเป็นสาวสวย แต่งหน้าไปหาผัวแบบที่แม่อยากให้เป็น นางดื้อรั้นที่จะเป็นในแบบที่ชอบ หัวฟู ใส่แว่น หน้าไม่แต่ง ชั้นจะนั่งเขียนโค้ดสร้างแอพ แต่นางก็มุ่งมั่นมากเกินจนเอาความอยากเอาชนะ อยากสำเร็จของตัวเองไปไล่กดดันเอากับชาวบ้านโดยไม่จำเป็น บางทีมันทำให้ดูไม่น่าคบเลยอะ ส่วนอิตา Rishi ที่ต้องแอบซ่อนพรสวรรค์ในการเขียนการ์ตูนไว้ เขากลับดูเข้าใจโลกมากกว่าในอีกมุมนึง ดูเป็นคนรู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย รู้จักปลงได้ง่ายกว่าเมื่ออะไรๆไม่เป็นไปตามใจคิด ไม่เอาแต่โวยวายหัวเสีย

เนื้อเรื่องไม่มีอะไรซับซ้อนมาก พล็อตเดาออกค่อนข้างจะง่าย แต่ก็สนุกไปกับการลุ้นว่าสองคนนี้จะชนะรางวัลมั้ย มีทั้งรางวัลประกวดการแสดงที่ได้เงินไปพัฒนาแอพฯ กับรางวัลในการสร้างแอพฯจริงๆที่จะต้องแข่งกัน มีความลำไยในความสับสนทางความคิดของ Dimple เข้ามาแทรกเป็นระยะๆ ด้วยความบ้าบออยากเป็นที่หนึ่ง อยากประสบความสำเร็จให้ได้แบบไอดอลของนาง เรื่องอะไรที่เข้ามากระทบไม่ว่าจะเรื่องเพื่อนเรื่องความรัก นางต้องสลัดออกให้หมด ทำยังกับว่าได้ผัวแล้วสมองจะทื่อมะลื่อคิดงานไม่ออกไปตลอดชีวิตงั้นแหละ รำคาญในความประสาทเสียแบบนี้ของนางเป็นระยะๆตลอดเรื่อง รวมๆก็ถือว่าอ่านได้เพลินๆดี ไม่มีอะไรให้ติดในแง่พล็อตหรือการเขียน เหมือนกับว่ารำคาญนิสัยนางเอกมากกว่านั่นแหละ อีกจุดที่ดูจะแปลกๆคือมีการพูดอฮินดีในเรื่องโดยที่ไม่แปล ดีนะที่เราเป็นติ่งอินเดียเลยอ่านเข้าใจ ได้เรียนภาษาฮินดีมาบ้าง นี่ก็งงๆเหมือนกันว่าอิพวก booktuber จะอ่านแล้วอินเหรอ มีภาษาที่ตัวเองไม่รู้ตั้งหลายรอบ ใครที่ไม่มีพื้นภาษาฮินดีมาอ่านก็อาจจะเอ๋อได้นิดๆในบ้างช่วง แต่ไม่มีผลกระทบกับเส้นเรื่องแน่นอน

อ่านอะไรต่อดี >> 2 States by Chetan Bhagat